Soms moet je leren dansen zonder de pasjes te kennen. Dat is hoe leren en leven voor mij begon. Niet als een rechte lijn omhoog, maar als een kronkelend pad van zoeken, vallen, opstaan en opnieuw beginnen. Een parcours met het spreekwoordelijke rugzakje dat me dwong om mezelf steeds opnieuw te bevragen. Jarenlang was mijn vraag: Wie ben ik? Tot die vraag kantelde: Wie ben jij? En wat gebeurt er eigenlijk tussen ons?
Mijn professionele pad startte als logopediste, op plekken waar communicatie stilviel, stokte of haperde. Ik ontmoette kinderen en volwassenen voor wie spreken of begrijpen geen vanzelfsprekendheid was. Daar leerde ik luisteren — écht luisteren. Niet alleen naar wat gezegd werd, maar naar wat verstopt zat in stiltes, blikken, lichaamstaal. Ik werd een gids in het vinden van woorden, in het bouwen van bruggen tussen binnenwereld en buitenwereld. Onderweg leerde ik als jonkie wat échte communicatie vraagt: geduld, aanwezigheid, en ja, soms ook het vermogen om tussen de regels door te lezen. Ik ontdekte dat taal pas werkt als ze vertrekt vanuit verbinding.
Tussen zoeken en zien
Vandaag ben ik nog steeds onderweg. Maar anders. Niet letterlijk (al helpt wandelen altijd), maar innerlijk. Wat ik toen leerde over luisteren en voelen, nam ik later mee in mijn rollen als merk- en communicatiestrateeg om mensen, merken en organisaties te helpen hun eigen kern te (her)vinden. Om te zien wat er wérkelijk speelt. Om opnieuw verbinding te maken met hun verhaal, hun richting, hun ‘waarom’. Niet met grote theorieën, maar met kleine vragen die iets openbreken.
Zien wat er nog niet gezegd wordt
Door het vele zoeken en zien in stiltes, in blikken, in lichaamstaal van wie zich niet begrepen of gehoord voelde, voel ik vandaag sneller waar het wringt. Waar woorden ontbreken, geef ik taal. Waar verhalen vaag blijven, help ik verhelderen. Dat doe ik dus niet alleen vanuit mijn ervaring als merk- en communicatiestrateeg en de theorie, maar ook vanuit het jarenlange oefenen in het vertalen van wat je vanbinnen voelt naar iets wat anderen echt kunnen begrijpen. Ik geloof dan ook niet in quick fixes. Omdat ik zelf heb gezien en ervaren dat echte verandering van binnenuit tijd vraagt – en meestal begint met kleine stapjes. En dat is oké.
Dingen hoeven niet meteen helder of afgerond te zijn. Soms is het al genoeg om te erkennen dat je onderweg bent. Dat je zoekt. Dat het nog niet helemaal klopt. Wees dus mild als je team, organisatie of merk nog niet is waar je het graag wil hebben. Veel zoeken, vallen, opstaan en weer anders kijken hoort er gewoon bij. Groei loopt nu eenmaal niet in een rechte lijn. Blijf aanvoelen, meebewegen. En pas wanneer het veilig genoeg is om stil te staan, ontstaat er vanzelf ruimte voor verandering die blijft.
Vragen, inzichten, kronkels? Of denk je dat Sidekicked iets voor jou of je team kan betekenen?
Stuur gerust een mailtje naar vicky@sidekicked.be
